Οι
περισσότεροι από εμάς έχουμε προβληματιστεί τουλάχιστον μια φορά στην ζωή μας
για το ποιοι είμαστε, για το αν υπάρχει Θεός , για το τι ακολουθεί μετά τον
θάνατο ή για το ποιος είναι τελικά ο σκοπός της ύπαρξης μας σε αυτό τον κόσμο.
Πολύ λίγοι από εμάς όμως έχουν θέσει στον εαυτό τους το ερώτημα : « Εγώ, ποιος
η ποια είμαι; Οι περισσότεροι από εμάς υπάρχουμε αλλά τελικά δεν ζούμε, έχουμε
την δυνατότητα της ακοής αλλά δεν ακούμε πραγματικά τους γύρω μας, μιλάμε αλλά
οι λέξεις μας δεν έχουν πραγματικά το νόημα που τους αποδίδουμε. Ψάχνουμε για
το τι θα ακολουθήσει μετά θάνατο…….. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Συγγνώμη.
Λέξη χιλιοειπωμένη, χιλιοφορεμένη σε πολλούς καβγάδες να στολίζει δήθεν
μετάνοιες κι άσχημες συμπεριφορές. Έχει γίνει καραμέλα πιο κλασική και από
εκείνες του βουτύρου. Που στο τέλος τις περισσότερες φορές αφήνει αυτή την
απαίσια γλύκα που σου φέρνει αηδία. Ακριβώς όπως όλες εκείνες οι συγνώμες που
ήταν άκαρπες κι αβάσιμες. Η καλύτερη συγνώμη, η πιο τρανταχτή, η πιο ξηγημένη,
είναι η αλλαγή συμπεριφοράς. Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς περιττές κι ανούσιες
υποσχέσεις, χωρίς θύμησες που πληγώνουν, απλές ξεκάθαρες αλλαγές στη
συμπεριφορά ζητάμε, κάτι που υπερνικά την οποιαδήποτε κουβέντα. Τις ξέρουμε
εκείνες τις μουσαντένιες …….. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Είχα μια
τρελή επιθυμία να γράψω για την χώρα μου την Ελλάδα. Επιθύμησα να ξαναφέρω στην
μνήμη μου μαζί με σας που πιθανόν να διαβάσετε αυτό το άρθρο τα πανέμορφα
βουνά, τα δάση, τις λίμνες, τα ποτάμια, τις μικρές καλύβες των βοσκών που υπάρχουν
ακόμα, τα χωριουδάκια που σκαρφαλώνουν στις πλαγιές και την ζωή των ανθρώπων
της πανέμορφης Ελλάδας μας. Τα χρώματα σε θαμπώνουν, κίτρινα, καφέ,
πορτοκαλιά που λόγω της εποχής τα πλατάνια, οι δρυς χάνουν τα φύλλα τους κι οι
καστανιές έχουν ανοίξει τον αγκαθωτό φλοιό τους για ν’ αφήσουν ώριμο κάστανο να
κυλήσει στην γη. Όμως είναι όλα τόσο τραγικά γύρο μας. Ο θάνατος κυκλοφορεί
ανενόχλητος…….. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
